kilka słów...

istria

istria to znakomity punkt wypadowy. wystarczy zainstalować się w północnej części półwyspu i zaplanować kilka wyjazdów. stąd jest wszędzie blisko: do włoskiego triestu, wenecji i padwy, do chorwackiej puli i zagrzebia, do słoweńskiej lublany, a nawet w alpy. można też nigdzie nie jeździć, można się ograniczyć do samej istrii, jej skalistych plaż, winnic i bajkowych miasteczek.

bo istria jest specyficzna. łagodny krajobraz, stonowana przyroda, pastelowe barwy. różni się bardzo od dalmacji. również cenowo. dużo, dużo drożej niż na południu, nawet w porównaniu z dubrownikiem. a nie jest tu tak spektalukarnie. zamiast skał i gór - winnice, zamiast setek wysepek - otwarte morze, mniej lazuru - więcej szarości. bardziej międzynarodowo, mniej zaściankowo. ale fajnie jest...

miasteczka jak z folderów - zwłaszcza poreć i rovinj. okna wystawowe istrii. znakomita architektura, bliska człowiekowi, bliska przyrodzie. morze się wciska na uliczki, do domów i na placyki. na ścianach kamieniczek dzieła lokalnych artystów. z bałkańskim temperamentem bronią swojej sztuki przed fotografami. dziesiątki knajpek - rewelacyjne jedzenie, gorsza obsługa. najważniejsze jednak, że zachowane są tu wciąż proporcje między naturalnością, autentycznością a nastawieniem na masowego turystę. znany z polskiego wybrzeża kicz plastikowych smażalni tutaj praktycznie nie występuje. to wielka ulga.

co innego pula. pula jest duża - jak na istrię. ruch turystyczny koncentruje się wokół miejscowego, starożytnego amfiteatru. oczywiście budowla jest wspaniała, jak wszystko co zostawili po sobie rzymianie. można ją obejść dookoła, można ją zobaczyć od środka i można... jechać do domu. bo pula nic poza tym nie oferuje. oczywiście można się też spierać. bo widok ze wzgórza ładny, bo jest centrum stare, knajpki są i dyskoteki... i jeszcze zabytki. ale co z tego? to miasto jest normalne, jak setki. leniwy, pastelowo-szarawy duch istrii omija je z daleka.